Lessons in Leadership #64: De kantjes er van af

Vandaag werkte ik met een groep leidinggevenden in een zorginstelling. Allen gaven aan grote druk te ervaren van de pilots en projecten die voortdurend op hun afdelingen uitgevoerd moeten worden. Elke pilot en elk project op zich dient een doel wat past bij de bedoeling van de organisatie: verbetering kwaliteit van zorg, grotere veiligheid, minder klachten, minder kosten, patiënten sneller in beweging na een operatie, patiënten langer thuis, mantelzorgers inzetten bij de zorg maar ze tegelijkertijd niet overbelasten, betere onderlinge communicatie, verbetering van de samenwerking in de keten, enz., enz.

Sociaal wenselijk
Toen ik hen vroeg hoe ze met deze druk omgaan, ontstond er een boeiend gesprek. Aanvankelijk gaf men de gebruikelijke, noem het gerust, sociaal wenselijke antwoorden. De een gaf aan veel aandacht te besteden aan het delegeren van taken aan medewerkers. De ander vertelde op bepaalde dagen thuis te werken. Een derde had via zijn leidinggevende een coach weten te regelen.

Haaks
Totdat een van hen een andere draai aan het gesprek gaf. Zij vertelde dat ze een heel andere strategie toepaste, een waarvoor ze zich eigenlijk nogal geneerde. Zij had er voor gekozen om, zoals ze dat zelf noemde, de kantjes ervan af te lopen. Als overlevingsstrategie en volledig haaks op de manier waarop ze eigenlijk haar werk wilde doen.

Hellend vlak
Stukken lezen voor een overleg? Tijdens het agendapunt daaraan voorafgaand. Kromme zinnen en d’s en t’s in een rapport? Ze snappen het zo ook wel. Mail op redelijke termijn beantwoorden? Als het urgent is, bellen ze maar. Medewerkers voldoende ondersteunen? Ze moeten zelf maar aangeven wat ze van me nodig hebben. Collega’s op tijd informeren? Ze merken vanzelf wel wat er veranderd is. Werken voor een 6- wilde ze het niet noemen, maar hoger dan een 6+ gaf ze zichzelf niet en ze gaf aan het gevoel te hebben zich op een hellend vlak te bevinden.

Gered
Nadat ze dit verhaal had verteld, kwamen ook haar collega’s los. De een hield zich regelmatig op de vlakte bij punten waar hij eigenlijk iets van af had moeten weten, maar niet aan toegekomen was. De ander zat driftig in zijn agenda te bladeren als er gevraagd werd wie een bepaalde activiteit op zich zou kunnen nemen. De volgende redde zich door klanten vooral no-reply mails te sturen, zodat ze geen commentaar zouden kunnen geven. Weer iemand anders vertelde voortdurend het gevoel te hebben zich “er net weer uit gered te hebben.” En ga zo maar door.

Kantjes
Wat deze groep ooit bevlogen professionals verbindt, is dat ze de kwaliteitsverbetering, waartoe al die projecten en pilots bedoeld zijn, niet langer kunnen waarborgen en van de weeromstuit bijdragen aan wat je gerust een achteruitgang in kwaliteit kunt noemen. Want om de kantjes er van af te kunnen lopen, is niet waarvoor deze mensen ooit voor de zorg hebben gekozen. En het is ook niet datgene waar de cliënt uiteindelijk baat bij heeft.


Herken je iets van de keuzes die deze mensen, voor hun gevoel noodgedwongen hebben moeten maken? Heb jij in jouw werkomgeving oplossingen gevonden om op een meer bevredigende manier om te gaan met de voortdurende druk van pilots en projecten? Ik ben heel benieuwd naar jouw reacties en tips. Je kunt ze kwijt in het commentaarvak hieronder.

PS. Deel deze Lesson s.v.p. met jouw netwerk door op de Share- of Mailknop te klikken, zodat ook de mensen uit jouw netwerk ervan kunnen profiteren.



door Ad van Oorschot.

Wil je elke week Lessons in Leadership ontvangen, meld je dan hier aan. Vind je deze Lesson in Leadership waardevol, deel 'm dan gerust in je netwerk.

Wil je iets uit deze Lesson in Leadership overnemen om elders te publiceren? Prima. Maar dan graag met vermelding van: Lessons in Leadership, www.invictusschoolofleadership.nl