Vorige week schreef ik over feedback als waardevolle bron van informatie om goed samen te kunnen werken. Maar er is natuurlijk nog een andere manier om informatie te verkrijgen die de samenwerking kan versterken. Een manier die voor veel mensen net zo lastig is als het geven van feedback. Die manier is simpelweg: vragen stellen.
Perspectief
Wat mij betreft kun je als leidinggevende niet nieuwsgierig genoeg zijn. Hoe meer je weet over wat voor je medewerkers belangrijk is in hun leven, hoe beter je kunt begrijpen waarom ze doen zoals ze doen, hoe beter je weet wat ze nodig hebben om met plezier goed werk te leveren. Al kun je je zelf er niets bij voorstellen, toon belangstelling voor alles wat je medewerkers bezig houdt. Juist als zij gefascineerd zijn door iets wat voor jou onbegrijpelijk of zelfs afkeurenswaardig is, zou je interesse moeten hebben. Behalve dat je op zo’n moment aandacht hebt voor je medewerker, zorg je namelijk ook goed voor je zelf: je leert immers iets te zien vanuit een compleet ander perspectief.
Gezwets
Toch zul je de mensen de kost moeten geven die niet aan gesprek beginnen met een medewerker die anders in het leven staat dan zij zelf. Vaak hoor ik als argument dat men bang is ‘er niet meer vanaf te komen’. Het kan inderdaad gebeuren dat iemand enthousiast over een hobby, of voor mijn part een ziekte gaat praten, zodra je er belangstellend naar informeert. Maar het is toch echt je eigen onkunde als je niet in staat bent om op een respectvolle manier het gesprek ook weer te beëindigen. Dat is een communicatieve vaardigheid die vrij eenvoudig is aan te leren. Sommige mensen denken dat ze niet aardig zijn als ze een gesprek beëindigen. Tja, alsof je wel aardig bent als je iemand maar door laat praten, terwijl je denkt: wanneer houdt-ie nou eens op met dat gezwets! Of wanneer je helemaal niet meer informeert om toch maar niet in die voor JOU ongemakkelijke situatie terecht te komen.
Vertel eens…
Een ander argument dat ik regelmatig hoor, is dat mensen het gewoon lastig vinden om belangstelling te tonen: Wat moet ik dan vragen? Het grappige is dat je bij veel mensen nauwelijks vragen hoeft te stellen. Mensen vertellen vaak heel veel uit zichzelf. Je moet ze misschien alleen wat op gang helpen en vervolgens op gang zien te houden. Een simpele vraag als: Hoe was je weekend?, of welke andere open vraag ook, kan als start al voldoende zijn. Daarna komt het neer op juist niet teveel vragen stellen, maar vooral veel bemoedigend knikken, meelevend hummen en zo nu en dan goh, oh? of nou ja! Lange stiltes terwijl je de ander met je hoofd een beetje schuin aan blijft kijken, doen het ook altijd goed. En vooral niet te vergeten de wondervraag/opdracht: Vertel eens… gevolgd door een geduldige stilte.
Pas maar op
En mocht je nu denken dat dit allemaal zo gespeeld is, zo onecht… Het grappige is dat als je op deze manier belangstelling toont, je vanzelf meer échte aandacht voor de ander gaat ervaren. Alsof je niet alleen de ander in een enthousiaste vertelmodus zet, maar jezelf ook in een oprechte luisterhouding. En hoe meer jij in de luisterhouding zit, hoe groter de kans dat de ander nog enthousiaster wordt, waardoor jij weer meer interesse krijgt, enz. Pas maar op, straks wíl je het gesprek helemaal niet meer beeïndigen.
Verbaasd over het bovenstaande? Probeer het eens uit. Ik ben heel benieuwd naar je ervaringen. Je kunt ze kwijt in het commentaarvak hieronder.
PS. Deel deze Lesson s.v.p. met jouw netwerk door op de Share- of Mailknop te klikken, zodat ook de mensen uit jouw netwerk ervan kunnen profiteren.
door Ad van Oorschot.
Wil je elke week Lessons in Leadership ontvangen, meld je dan hier aan. Vind je deze Lesson in Leadership waardevol, deel 'm dan gerust in je netwerk.
Wil je iets uit deze Lesson in Leadership overnemen om elders te publiceren? Prima. Maar dan graag met vermelding van: Lessons in Leadership, www.invictusschoolofleadership.nl